Ufamy œwiatu a on nam jakby mniej Ufamy œwiatu, jak pÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂùki kwiatów, gdy jesien jeszcze hen Ty idziesz œwiecie w œwiat i nie oglÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂùdasz siê Ja œwiata poza tobÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂù nie widzê Najtrudniej kochaæ mniej Im dalej nam œwiecie do siebie, tym nam i mniej têskno Za ka¿dy gram manny niebieskiej p³acê s³ona rzekÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂÃÂù Za ka¿dy gram
No comments:
Post a Comment